Covid to, covid tamto. A tu… Waldspirale

piątek, 20.03.2020/155 dzień życia w Niemczech

Wydaje się, że w obliczu koronawirusa społeczeństwo w Hesji jest jednak nieco bardziej zrelaksowane niż w Polsce. Ruch na ulicach nie zamarł. Owszem, utrzymuje się dystans i w sklepach jest znacząco mniej ludzi niż zwykle, ale nadal widuję seniorów na kawuni albo w parku. Siedzą po kilka osób (może nieco mniej gęsto niż normalnie) i spokojnie unoszą filiżanki do ust.

Pogoda sprzyja takiemu siedzeniu. Zrobiło się wiosennie, jasno i zielono, codziennie po kilkanaście stopni ciepła, różowe i mięsiste kwiaty obsiadły magnolie jak gigantyczne motyle. Forsycje od kilku dni stoją w chmurach małych słońc. A że nie sposób spędzać kolejnych tygodni w zamknięciu, z wielką ostrożnością wybraliśmy się na kolejny rekonesans. I ponownie do mojego ulubionego Darmstadt. Tym razem zwabiła nas Waldspirale, Leśna Spirala, ostatnie dzieło Hundertwassera, który, z pochodzenia będąc synem morawskiej Żydówki i Czecha, urodził się jako Stowasser. Czyli po naszemu (kto nie lubi rebusów?): 100wasser 😉

W realizacji obiektu, w którym znajduje się ponad sto (nomen omen) mieszkań, zastosowano beton z kruszyw z recyclingu. To jak pieczęć jakości podkreślająca trwające dekady zaangażowanie Hundertwassera w ochronę środowiska. I jego pomysł na łączenie w projektach przyrody (jako naturalnego środowiska człowieka) z funkcjami mieszkalnymi czy wielkoskalowymi koncepcjami urbanistycznymi.

Cały blok (bo przecież to jednak blok, choć taki magiczny 😉 ) rozpięty jest na planie litery U, w dzielnicy Buergerpark. W najwyższym punkcie ma 12 kolorowych pięter, światło odbija się w ceramicznych kolumnach i w charakterystycznych dla Hundertwassera cebulowych złotych kopułach.

Jest jak hipis wśród biznesmenów w garniturach – otaczają go  bloki i domy budowane w tym samym okresie, ale według zupełnie innych, nudnych w swej przewidywalności zasad.  Szkło. Stal. Proste zgeometryzowane powierzchnie. Tafle prostokątnych okien. Sześciany klatek.

Między Spiralą a pozostałymi domami utrzymano lekki dystans i dzięki temu można budynek podziwiać z niewielkiego oddalenia, obejść, a nawet zatrzymać się na kawę we wkomponowanej w całość winiarnio-kawiarni. Szacunek do tej reguły (tak, architekturę dobrze jest oglądać z pewnego oddalenia) złamał jedynie Aldi (czyli pewnie jednak ktoś gdzieś nie mógł przeboleć marnującej się przestrzeni w tak doskonałym handlowo miejscu 🙁  ) i nie dość, że stoi blisko, to jeszcze razi swą aldowatą marketowością. A przecież można się było formą zabawić w tak wymagającym sąsiedztwie… Czy za dużo wymagam od sieci handlowych?

Pomimo ostrożnej przestrzeni zachowanej między tym, co szalone, a tym, co, hmm, zwykłe, wystarczy kilka kroków spaceru w głąb sąsiadujących ulic, by zrozumieć, jak bardzo inaczej jest u Hundertwassera. Podobne do siebie szklane i geometryczne budynki standardowych mieszkań nudzą zmysły. A u Hundertwassera – słońce, kolor, zieleń, otwarcie na to, że nie, nie jesteśmy tacy sami podobnie jak nie są takie same okna, którymi wyglądamy na świat. I linie boniowania pociągnięte na długiej fasadzie budynku są jak nasze linie papilarne. Każda inna. Każda wyjątkowa. Jak jej właściciel.

Jest zatem coś niezwykle ludzkiego w Leśnej Spirali. Może to potrzeba wolności i wyjścia poza to, co przyjęliśmy za standard? Zachwiana równowaga kątów prostych. Wyzwalająca asymetryczność okien. Złote cebule wież jak kopuły cerkwi. Bajkowość na co dzień. Głęboki oddech w czasach złych wiadomości z całego świata. Covid to, covid tamto. A tu radość życia w każdym zaułku. Nieregularna i zaskakująca. Zobaczcie, bo warto.

Bardzo polecam!

Tschuss!

* źródła tej obsesji niektórzy badacze dopatrują się w traumatycznym dzieciństwie architekta – jako dziecko miał się napatrzeć na uformowane w kwadraty defilujące bataliony nazistowskich żołnierzy i w swej twórczości skutecznie to wspomnienie wypierać (Hundertwasser i jego matka byli jedynymi z licznej rodziny matki, którzy przeżyli wojnę).

Edit: patrząc na Waldspirale nie sposób uwolnić się od wrażenia, że tak, te pomysły świat już kiedyś widział. I rzeczywiście, twórczość Austriaka uważana jest za swoistą kontynuację secesji wiedeńskiej, a to deja-vu to podobieństwo do Gaudiego.  No i jeszcze, na deser: Klimt – wpływy Klimta też są widoczne.

Ważne: w trakcie pracy nad tekstem korzystałam z własnej wiedzy, opisów rozmieszczonych na terenie Leśnej Spirali oraz wiadomości z polskiej i niemieckiej Wikipedii. Ciekawym źródłem informacji o artyście jest też strona: http://www.hundertwasser.de/
Zdjęcia są autorstwa Juniorki – z wyjątkiem pierwszego, „tytułowego”, które pochodzi z Pixabay.